Een personal trainer betaal je toch ook €50 tot €100 per uur?
Mensen mogen best weten wat herstel waard is. Zij zullen hierin keuzes moeten durven maken. In de jaren van “actief gebruik” (verslaving) wordt er geld aan middelen uitgegeven. Heel veel geld. Zo ook door familie geld aan de verslaafde zelf. Maar op het moment dat er dringend hulp nodig is, hebben mensen er geen geld voor over. Dat moet veranderen.
Het is zo dat coaches, privaat counselors en bemiddelaars niet vergoed worden door zorgverzekeraars in Nederland. En dat terwijl wij soms het laatste redmiddel zijn voor verslaafden. Juist doordat bovengenoemden niet vergoed worden, blijven veel verslaafden hangen in de reguliere zorg. De zorg probeert vooral met cognitieve verandering gecontroleerd gebruik aan te leren en houdt daardoor vanzelfsprekend de verslaving in stand. Dát vind ik erg.
Waarom wordt mijn zorg niet vergoed? Ik ben een privaat counselor. Ik ben geen psychiater. Ik ben geen psycholoog. Ik heb geen AGB-code. Ik ben een counselor en interventionist, een gespecialiseerde adviseur die 24/7 met haar vak bezig is, namelijk hulp bieden aan verslaafden. Het werkt zo ook veel beter. Ik mag creatief meedenken. Het hoeft niet volgens het zorgverzekeringsboekje.
Ik ken geen andere landen die verslavingszorg verzekeren zoals wij dat doen hier in Nederland. Daarnaast is ook nog het volk in Nederland best verwend. Wanneer je in Nederland als verslaafde klinisch opgenomen wordt, is het ongekend dat je zelf de klinische opname moet betalen. In Amerika, Australië, Zuid-Afrika, Engeland, België en alle landen waar ik mee te maken heb, zijn ze gewend om te betalen voor de juiste hulp wanneer je verslaafd bent. Ben je verslaafd, dan weet iedereen meteen dat het een “groot probleem” is. Mensen huren geld, nemen een tweede hypotheek, verkopen hun auto, nemen spaargeld op: er gebeurt iets. Iedereen begrijpt dat. Behalve hier in Nederland. De verzekering betaalt nog steeds een klinische opname, die vrij makkelijk in gang gezet wordt, dus alles qua zorg wordt in Nederland heel goed vergoed. Waarvoor ook mijn grote dank(baarheid) overigens! Moet er iets anders gebeuren, dan is dat ongekend. Zo geldt dat ook voor de zorg die ik te bieden heb. De behoefte die ik vervul, is nog een groot gat in de markt op dit moment. Ik bouw bruggen tussen de verslaafde en een juiste instelling. Zo ook tussen de familie en de juiste instelling, tussen de verslaafde en de familie. Ik geef ook kennis en bied steun. Veel mensen willen daar niet voor betalen.
Mensen betalen mij particulier, maar vragen zich wel vaak af waarom mijn zorg niet vergoed wordt. Vaak willen mensen mij continu bellen, maar dat gebeurt allemaal in mijn privétijd. De huisarts kun je ook niet continu bellen. Ik had laatst nog een ingewikkelde casus waarbij ik de patiënte haar huisarts heel goed heb moeten ondersteunen. Ik stuurde mails vol relevante informatie en dan kreeg ik als antwoord een klein zinnetje met daarin de frustratie dat er niks gedeclareerd kon worden, dus “niet meer mailen”. “Laat patiënte via zorgdomein contact zoeken”, “dat is tenminste te declareren”. Laat patiënte daar nu net niet toe in staat zijn. Daar word ik moe van. Ik geef tegenwoordig de factuur voordat de interventie plaatsvindt. In het begin hebben we meegemaakt dat de nood hoog was en mensen huilend bij ons aanklopten, en we alles gaven, maar dat ze na de interventie hun factuur niet betaalden. Dat doe ik niet meer. Dat kost me geld, energie en vertrouwen en dat doe ik niet meer.
Mijn frustratie ligt echt niet bij de zorgverzekeraars in Nederland, maar bij de mensen zelf. Ga je naar een personal trainer, dan betaal je ook minstens vijftig tot honderd euro per uur. En hij (of zij) is ook geen arts. Hij is vaak niet eens een afgestudeerde voedingsdeskundige. Hij is wel iemand die zelf heeft getraind en die zelf iets heeft kunnen bereiken. En dat zijn wat mij betreft de allerbesten. “The proof is in the taste of the pudding itself.”