Het verhaal van Victor, gameverslaafde in herstel

Victor was ruim zeven jaar gameverslaafd; soms speelde hij wel dertien uur per dag. “Toen ik mijn hele spaarrekening had leeg getrokken voor games, kwam mijn moeder bij me op bed zitten. Ik werd heel erg boos en riep dat het allemaal haar schuld was.”

Wanneer hij echt verslaafd raakte, weet Victor niet precies, maar hij schat in dat hij een jaar of twaalf was. “Ik werd heel erg gepest op de basisschool. De dag dat ik naar de middelbare school ging, was ik vol goede moed, maar die werd meteen de eerste dag de grond ingestampt”, vertelt Victor. “Ik werd door de hele groep geschopt en kreeg woorden als ‘dwerg’ en ‘brillemans’ naar mijn hoofd geslingerd.” Maar het bleef niet bij scheldpartijen, de pesterijen werden fysiek. “Ik werd op het speelplein achterna gezeten door vijf jongens. Op een gegeven moment kon ik niet meer en ben ik in elkaar gezakt in een hoekje. Toen werd ik door de hele groep geschopt, terwijl ik op de grond lag.”

Om te ontsnappen aan het pesten ging Victor steeds meer gamen. “Ik hoefde niet meer met mijn gevoelens bezig te zijn en dat werkte heel goed.” Hij had veel vrienden online met wie hij vaak urenlang het spel League of Legends speelde. “Ik kreeg veel complimenten dat ik zo goed was, maar als ik dan de computer uitzette, dan raakte ik weer helemaal in de put.”

Interventie
Uiteindelijk heeft de interventie, uitgevoerd door interventionist Peggy-Sue Figueira – interventionist van het programma Verslaafd! – ervoor gezorgd dat ik ermee instemde om mee te gaan naar de Ardennen. “Ik zag in dat het zo niet langer kon.”

Ardennen
“Ik voelde me zo machteloos en ik had het allemaal helemaal niet in de hand”, vertelt Victor. Maar op zijn negentiende veranderde alles heel plotseling. Zijn ouders, een interventieteam en een verslavingsinstantie grepen in, waardoor Victor naar een jeugdkliniek in de Ardennen ging. Daar zat hij tien weken lang. “Iedere keer als ik in tranen uitbarstte, dan leerde ik mezelf weer een beetje beter kennen.” Inmiddels is hij herstellende van zijn verslaving. Gamen mag hij nooit meer. “Soms voel ik fysiek nog wel de aandrang, maar ik mag nooit meer dat eerste spelletje spelen en dat vind ik gelukkig niet heel erg moeilijk.”

Victor deelt nu onder andere op scholen en bij jongerenorganisaties zijn bijzondere verhaal.