Verslaafd! op tv RTL4

Voor veel verslaafden is de drempel naar hulp hoog. Voor anderen is het zelfs geen optie meer. Wat dan? En wat moet je als familielid? In het reality programma Verslaafd! treedt Peggy-Sue Figueira op als interventionist en helpt zij verslaafden, én hun familieleden.

Verslaafd! wordt gepresenteerd door Peter van der Vorst en samen met een team deskundigen, waaronder Peggy-Sue, biedt hij een helpende hand aan verslaafden en hun meestal wanhopige familieleden. Door middel van een interventie wordt de verslaafde ervan overtuigd dat hij of zij hulp nodig heeft. Deze wordt aangeboden en hopelijk ook aanvaard. Het is dan wel televisie, maar eigenlijk is het programma een keiharde afspiegeling van de werkelijkheid. Verslaafd! neemt je mee in het leven van een verslaafde. In het leven van de verslaafde zelf en dat van hun familie. Want niet alleen de verslaafde is ziek, nee, het is een familieziekte. De ‘hoofdsensatie’ is toch wel de scène waarin de interventie plaatsvindt. Peggy-Sue heeft dan van te voren alles doorgenomen met de familie en werkt meestal via het Johnson model; totaal onverwachts confronteert ze, samen met de familie, de verslaafde. Alles wordt gefilmd. De huiselijke conditie - vaak niet meer dan een junkhol -, de verslaafde die zich niet heeft kunnen opfrissen, de gebruikerssporen, etc. Peggy-Sue legt vervolgens een keus voor: óf de verslaafde aanvaardt hulp óf de familie neemt afstand. Emotioneel is het. Familieleden lezen brieven voor. Daarin komt naar voren wat de verslaving van hun naaste met hen gedaan heeft. Wat de verslaving allemaal kapot heeft gemaakt en hoe graag zij willen dat de persoon in kwestie geholpen wordt. Hun deur staat open; mits de verslaafde hulp accepteert. Doet diegene dat niet, dan is daar de consequentie: de deur gaat dicht. En ook daarin is Peggy-Sue streng. Ouders en naasten zijn vaak ook ziek. Zij openen telkens weer hun deur. Zij laten zich bestelen. Zij laten zich manipuleren. En ook op die manier houden ze de verslaving in stand. Peggy-Sue helpt de familie met de start van een intensief familietraject.

De kijksensatie zit hem vaak in de weerstand van de verslaafde tijdens de interventie. De verslaafde ziet niet in dat hij of zij ziek is en vindt het belachelijk wat hem of haar overkomt. En al helemaal met de camera’s daarbij. Het mooie om te zien als kijker is de ontwikkeling die je uiteindelijk ziet. Meestal wordt een verslaafde aan zijn lot over gelaten en zie je dat hij of zij er altijd op terug komt wanneer alles een plekje heeft gekregen. Hij of zij is weer voor rede vatbaar en de familie gaat opnieuw om tafel met elkaar. Dit proces wordt duidelijk naar voren gebracht en zo zie je dat je met het hele team de verslaving te lijf gaat. Het is goed dat elk aspect van de ziekte naar voren komt in het programma. De machteloosheid van zowel de verslaafde als de familie. De weerstand. De stuurloosheid. De schade die de verslaving heeft aangericht in zowel het leven van de verslaafde zelf als in dat van hun naasten. De overgave. De verandering. Het proces. Want ook tijdens het behandeltraject gaat Peter van der Vorst bij de verslaafde langs. Dan zie je een heel ander persoon. Natuurlijk zie je niet alles op televisie. Zo wordt er niet over kosten gesproken. Zo wordt er niet over de inhoud van behandeling gesproken. En zo kom je ook niet te weten hoe je nu aan de juiste hulp kunt komen. Heb je hier vragen over, dan kan Peggy-Sue misschien wel iets voor je betekenen! Neem vrijblijvend contact met ons op.